Sójka- strażnik i sprzymierzeniec lasu

Sojka to najbardziej kolorowy  ptak należący do rodziny krukowatych. Ma jasnobrązowe upierzenie o różowym zabarwieniu., czarno-  niebiesko-białe skrzydła i czarny z wierzchu a pod spodem biały ogon.

W Polsce występuje w całym kraju, najchętniej zamieszkuje lasy liściaste  i mieszane, często zamieszkuje obszary zadrzewione śródpolne. Jest ptakiem płochliwym i bojaźliwym, mimo to coraz częściej można spotkać ją w dużych parkach i sadach, zwłaszcza w opuszczonych, zdziczałych, rzadko uczęszczanych przez ludzi, zakłada lęgi.
W Polsce sójka objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.

Sójki  są ruchliwe  i hałaśliwe, są wspaniałymi obserwatorami, to inteligentne i towarzyskie ptaki.  potrafią naśladować głosy innych ptaków i ssaków.
 Często nazywane są strażnikami lasu, gdyż głośnym skrzekiem ostrzegają  inne zwierzęta przed zbliżającym się drapieżnikiem czy też człowiekiem. Ptak, który zauważy człowieka wchodzącego do lasu,  przelatuje z drzewa na drzewo między gałęziami, by  wysoko  usiąść  i stamtąd  obserwować czy intruz idzie dalej, wtedy znów alarmuje o niebezpieczeństwie i oddala się na bezpieczną odległość itd..

 Jet wielkim sprzymierzeńcem leśników, w lecie żywi się  owadami i ich larwami( głównie szkodnikami lasów i pól uprawnych), a także bezkręgowcami i małymi zwierzętami.
Jesienią ziarnami,  nasionami dębu i buka, część  żołędzi zjada a część zakopuje w ziemi pod liśćmi i zaznacza np. kamykiem, by w zimie korzystać z zapasów, nie zawsze udaje jej się odnaleźć te zapasy, ktoś odrzuci kamyk czy śnieg mocno zasypie, wtedy na wiosnę z żołędzi wyrastają dęby, które mogą rosnąć nawet 600 i więcej lat .



.

Brysia

Był początek września.
Została znaleziona malutka, wychudzona, zabiedzona, wystraszona kotka...Miała może trzy miesiące, pamiętam gdy jadła tak śmiesznie potrząsała łepkiem, że uszka się jej trzęsły.
 Zanieśliśmy ją do weterynarza, jak wydobrzeje w naszym zamierze było oddać ją zaufanej osobie.

Początkowo nieufna, szybko przylgnęła do nas, a my ją pokochaliśmy. Nazwaliśmy ją Brysia wel Dżihad.. Była wesołym i lubiącym zabawy kotkiem, choć nieraz aż za bardzo Wdrapywała się jak wiewiórka  na firanki i z góry obserwowała pokój. Na niskich szafkach nie można było nic zostawić, łapką skutecznie machała dotąd aż zrzuciła nieważne czy to był zwykły bibelot, serwetka  czy też mały kryształowy wazonik.  Lubiła wygrzewać się na słońcu, dużo czasu spała ale ok. 3 nad ranem budziła się.  Nocne harce nie pozwalały nam się wyspać, ale wybaczaliśmy jej to. Lubiła się chować i zasnąć w zacisznym miejscu. Była ciekawa nowych rzeczy, to Ona pierwsza musiała obejrzeć każdy nowy zakup a najszczęśliwsza była jeżeli udało jej się w ( czy też na ) nowym nabytku zasnąć. Bała się sylwestrowych wystrzałów,  w pierwszym roku tę noc spędziła za lodówką, w następnych latach wtulała się w nasze ramiona i tak przeczekała huki. Nigdy nie zostawiliśmy jej w sylwestra samej w domu.
Miała swoje zasady i przyzwyczajenia. To Ona decydowała komu pozwoli się poprzytulać i pogłaskać.
Gdy siadałam przy komputerze natychmiast  wskakiwała mi na kolana , lub na klawiaturę, lubiła spać na stoliku przed ekranem
Z wiekiem stała się spokojniejsza, ale mogliśmy ją godzinami obserwować, jakże rozkosznie spała zmieniając i nienaturalnie wyginając swoje ciało.
 Dawała nam tyle rozkoszy i radości.
 Niestety we wrześniu po 15 latach opuściła nas na zawsze.

"Wylewam wodę z Twoich pojników,
obmywam ostatni raz Twe kuwety,
zbieram Twą karmę i myślę gdzie oddać,
bo ciało Twe zimnie niestety..
Trafiłaś przypadkiem do tego mieszkania,
Z ulicy, z Kościelnej, z jej środka,
półtora dekady byłaś tutaj obok
szara, żywa kotka...
A teraz jest pustka, i cisza po Tobie
nie patrzy nikt na mnie, nie mruczy
Ja widzę Cię wszędzie, choć Cię przecież nie ma,
wzrok mój po domu się włóczy...
Ty leżysz w bezruchu, już się nie podniesiesz
Ubrana w me łzy, gorzkie szyszki chmielu,
zostaniesz na zawsze w mej serca pamięci
żegnaj Dżihadku... koci przyjacielu..."
autor T.Ch..